Het leed dat faalangst heet

Er is iets waar ik mij enorm voor schaam. Iets waar ik zelf enorm veel last van heb, iets wat mij blokkeert en belemmert zodra ik onder druk kom te staan. Ik praat hier over faalangst. Over hoe ik opgevreten word vanbinnen wanneer ik een foutje heb gemaakt op werk of stage. Of de financiële ellende die mijn faalangst heeft veroorzaakt door mijn vele rij-examens. 

Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik ruim een dag verwijderd van mijn herexamen voor mijn rijbewijs. De zenuwen dreigen mij nu al te overmeesteren, net als alle andere keren. Waar het tijdens de rijlessen nog goed ging, blokkeerde ik tijdens de examens keer op keer. Ik ben op het punt gekomen dat ik mensen niet eens meer vertel wanneer ik op examen ga, om de simpele reden dat ik het risico niet meer wil lopen om alle vragen met 'hoe ging het?' weer negatief te moeten beantwoorden.

Als je de eerste keer zakt, reageren mensen nog laconiek: 'Oh, maar bijna niemand slaagt in 1 keer!'. Maar na een aantal keer wetenmensen al niet zo goed meer wat ze moeten reageren. En ik heb geen zin meer om er überhaupt iets over te vertellen. Ik vind het ook lastig om mensen die ik net ontmoet te vertellen dat ik op mijn 22e nog geen rijbewijs heb. Daarom ontwijk ik dat onderwerp liever.

In voorgaande examens voelde ik de paniekaanval al opkomen. Eerst hoop je het nog onder controle te hebben, maar je voelt de emmer steeds voller worden. Al is het maar een klein foutje die ik makkelijk op kan vangen, voor mijn gevoel is het dan al vrijwel direct klaar. Ik kan er niks aan doen. Het gebeurt gewoon. Ik kan niet meer logisch denken en beleef een heuse black-out. De meest logische handelingen gaan fout. Ik schakel niet meer op tijd, laat de auto afslaan, rij de verkeerde rijbaan op, et cetera. Dit alles resulteert in het moment dat je examen eindelijk voorbij is, je met de examinator terugloopt naar het tafeltje en afwacht tot de examinator bevestigt wat je vanaf minuut 1 al wist: je bent gezakt.

Ik heb acties ondernomen om hieraan te werken. Als eerste ben ik eindelijk van rijschool geswitcht. Wat een verademing! De angst is er helaas nog steeds, maar deze bij deze rij-instructeur voel ik mij rustiger en meer op mijn gemak. Ik voel me, ondanks mijn onzekerheid, niet zo'n enorme sukkel .De tweede stap was het benaderen van een psycholoog. Een grote stap, toegeven aan je zwaktes, maar wel essentieel. Want als je een probleem wil aanpakken, moet je weten waar het vandaan komt en begrijpen waarom je doet zoals je doet. Ik hoop dat deze stap me gaat helpen. Zowel met mijn rijbewijs, als eventuele toekomstige beproevingen in mijn leven. Maar voorlopig blijf ik nog even een enorme zenuwpees.