85.000 man zonder voedsel en stroom kan festival niet verlaten

Festivalreportage Lollapalooza  Berlijn

Groots concept bevat schoonheidsfoutjes in organisatie 

Op 9 en 10 september 2017 vond Lollapalooza plaats. Een festival in Berlijn met als headliners Mumford and Sons, Foo Fighters, Hardwell, Galantis en vele anderen. Deze festivaltour vond eerder plaats in Parijs, Brazilië, Chili en Chicago.  Een groots festival met een goed concept. Helaas was de uitvoering ervan niet helemaal soepeltjes verlopen.

Op zaterdag 9 september was ik aanwezig op Lollapalooza Berlijn. De pret begon al bij de reis naar het evenemententerrein. Er ging slechts 1 trein naar het station. Als sardientjes in een blik stonden we een halfuur lang gebruik te maken van de weinige zuurstof die aanwezig was. Nadat we de frisse lucht op station bereikten, voegden we ons bij de grote stroom, die de 10 minuten lange route richting het festival aan het lopen was. Het festival werd gehouden op een paardenrenbaan net buiten de stad.

Eenmaal aangekomen bij tassencontrole, kwam het volgende. Wij kwamen namelijk vanuit Nederland, en zeulden een survivalpakket mee voor de heen- en terugreis. We wisten dat grote tassen niet toegestaan warem, maar daarom hadden wij een kluis gehuurd van tevoren. Echter mochten wij met deze tassen niet naar onze kluis toe. Uitgesloten. De Duitse medewerkers wilden ons ook niet vertellen waar wij dan wel onze tassen konden deponeren (hun  tactiek was om te doen alsof ze plots geen Engels meer verstonden). Na veel rondvragen, vertelde een beveiliger ons dat er bij het station Hoppegarten een soort kluis beschikbaar stond, voor andere domme toeristen. Dus liepen we het hele eind gezellig weer terug.

Deze ‘kluis’ was een grote container waar een beveiliger de wacht hield. We kregen een nummertje,  die we eind van de dag weer bij deze man op konden halen.

Afijn, weer terug naar het festival. Onze meest belangrijkste spullen hadden we voor de zekerheid toch maar meegenomen, omdat we het zooitje niet helemaal vertrouwden. Daarbij hadden we dan tenminste nog iets wat we in onze (vooraf betaalde) kluis konden stoppen. Ook heb ik als leuk aandenken alvast een shirt bij de merchandise gekocht, ook leuk als opvulling van onze kluis.

Het opvragen van de kluissleutels was ook nog een opgave op zich. De medewerkers beweerden dat onze kluis al opgevraagd was. Ze vroegen of wij dat echt niet hadden gedaan. Misschien dacht ze dat we achterlijk waren, maar goed, dat terzijde. Na lang overleggen met haar collega vroeg ze aan ons of wij het snapten (want zij namelijk niet). Nadat mijn vriendin haar ietwat geïrriteerd toe beet: “Well, you are the one who works here, right?” kreeg ik plots toch wel erg vlot de sleutels in mijn handen geduwd. Toen ik de kluis opende (ik had een zogenaamd large formaat) snapte ik dat onze tassen niet mee mochten. Dit had namelijk simpelweg niet in de kluis gepast.

Nou, kan gebeuren, gewoon een beetje pech. Uiteindelijk is het 16:30  (we waren om 14:15 bij het treinstation aangekomen).  Tijd om ons tegoed op te laden voor eten en drinken. Want de organisatie kwam met een innovatief idee: in plaats van het oude vertrouwde muntjes-systeem, krijg je een armband met een scanner erop. Hier kan je geld ‘opladen’. Hierdoor zie je, integendeel tot wanneer je betaald met muntjes, hoeveel je nu echt uitgeeft. Heb je geld over, kan je dit later op je rekening teruggestort krijgen. Ideaal! Nu kunnen we eindelijk gaan feesten.

                                                                                                                                                                                                                                 

Het festival had 4 stages, enorm veel eettentjes en vintage kleding-tentjes, pretspiegels, draaimolen, relax-lounges… Verder was het geheel leuk aangekleed, in een grappige, cartoonachtige stijl. 

Ook toen we eten gingen halen, wilden we niet klagen over de lange rijen die er stonden. Ook al was dat best eigenaardig, wanneer je je bedenkt dat er zo ontiegelijk veel eettentjes waren. Na zeker 20 minuten besluitloos ronddwalen (er was enorm veel keuze) besloten we naar de Asian Food-tent te gaan, voor een goedgevulde bak met noodles. Daarna was het de hoogste tijd voor de cocktailbar. Zowel de Aziaten als de barvrouwen hebben ons niet teleurgesteld.

Met een gevulde maag en een strakke line-up in het vooruitzicht waren we klaar voor de rest van de avond. De geluidskwaliteit was top, evenals het gebruik van de beeldschermen van de stages om de optredens tot een volwaardige show te maken. Tot onze teleurstelling was onze favoriete DJ Marshmello helaas vervangen door een techno-dj. Ook Mumfords and Sons speelde een halfuur korter dan beloofd. Jammer, maar helaas.

Het verlaten van het festival was een complete nachtmerrie

"als ik geluk heb, zal ik over 3 uur bij de trein aankomen"

Verletzte an Absperrgittern, Panik und Tränen: #Lollapalooza-Gäste kommen nicht vom Festival-Gelände. pic.twitter.com/X2YlsV2Wsd

— Marco! (@ocrame) 9 september 2017

Er waren 4 uitgangen, A, B, C en D. De uitgangen B, C en D waren afgesloten, En bij uitgang A was een heuze menselijke file ontstaan. Deze uitgang is de meeste logische route naar het treinstation. Deze rij begon tot halverwege het festivalterrein en liep door tot buiten, op het station. Het festival zal om 23:00 eindigen, wij wilden al om 21:54 vertrekken. Maar zelfs voor de eindtijd was er geen mogelijkheid tot weggaan.  Geen enkele medewerker vertelde ons wat er aan de hand was. Na veel rondvragen kwam ik een man tegen die eerst een heel stuk voor ons in de rij stond. “vergeet het maar,” zei hij. “Mij werd verteld, dat ik vanuit mijn huidige positie geluk zal hebben wanneer ik  over 3 uur bij de trein aan zal komen. Er is politie ingeschakeld, omdat er geen mensen meer naar het station mogen komen. Hiervoor is geen plek meer.”

"Als er nu een terreuraanslag was gekomen, zaten we met 85.000 man als ratten in de val"

 De paniek schoot er ondertussen aardig in bij iedereen. Je moet je voorstellen dat 85.000 man vaststaan op een festival, dat tot een einde komt. Daar zal je dan staan, optredens afgelopen, moe, honger/dorst, dronken en licht in paniek. De stroom viel uit, en de voorraad eten en drinken werd schaars. Ook bij ons sloeg de stress er aardig in. Onze tassen stonden natuurlijk in de kluis op het station. We voelden er weinig voor om 4 uur te moeten blijven staan in deze menigte, en besloten om een poging te doen om ons een weg naar de beschaving te worstelen. We liepen richting de andere uitgangen, en ontdekten dat zelfs de nooduitgangen geblokkeerd waren. Al zal er nu een terreuraanslag komen, zitten wij als ratten in de val. Ik begrijp niet hoe je, zeker in deze tijd,  85.000 man zo’n ontzettend groot risico kan laten lopen.

Door het gebrek aan zuurstof vielen mensen flauw

Uiteindelijk ontdekten we dat er via uitgang D bussen waren ingeschakeld (niemand heeft ons dit verteld) naar een alternatief treinstation. Minstens 80 procent van de mensenmenigte had geen flauw idee waar deze bus heen zal gaan. Wij ook niet, maar we waren eerlijk gezegd allang blij dat we weg konden uit de chaos. Met het verstand op nul duwde ik mijzelf de eerste de beste bus in. Op elkaar geplet als een bus vol slachtvee, was het afwachten waar we naartoe zouden gaan.

Uiteindelijk zijn we bij het treinstation aangekomen, om vervolgens weer over te stappen op een andere overvolle trein. Door het gebrek aan zuurstof vielen mensen zelfs flauw.

Von Hoppegarten zur Greifswalder Straße in zweieinhalb Stunden. #lollaberlin pic.twitter.com/7rjUL8vFO6

— Oliver Noffke (@OlliNope) 9 september 2017

Op de Facebookpagina van Lollapalooza Berlin regende het klachten. Veel mensen hebben tot 3 uur ’s nachts (of zelfs later) muurvast gestaan in een helse toestand. Ook probeerden mensen massaal hun ticket voor zondag te verkopen.